SUEONES

SUEONES

item SUEDI, SUETHI, et SUECI, populi antiquissimi, Normannorum pars ut maxima, ita potentissima; quos non viris tantum, armisque; sed et classe et opiubs valuisse iam Taciti tempore, ex eo discimus. Et Saxo Suedorum Regem nominat, cui 2500. naves fuerint. Cum Norvegis et Danis Scanziam seu Scandinaviam, sed inaequaliter divisam tenent, pars enim et optima et maxima a Suecis incolitur. Latissimum autem Sueoniae regnum, longissimisque terrarum spatiis regnare Sueones, ait Bremensis, additque: Sueonia regio est fertilissima, ager frugibus et melle optimus, extra quod pecorum fetu omnibus antefertur: opportunitas fluminum silvarumque magna: ubique peregrinis mercibus omnis regio plena. Nullius itaque egere dicas Sueonas opibus, exceptâ, quam no

sadoramus, superbiâ. Et mox: Populi Sueonum multi sunt, viribus et armu egregii, praeterea tam inequis quam in nvibus iuxta opimi bellatores. Uxde etiam sua potentiâ coeteras Aquilonis gentes confringere videntur. Magnitudinis eorum invictum argumentum est, quod ut Norvegia, sic et Aestonia a Suedis ex situ ad Suediam comparato nomina sua accepêre. Idem auctor praefatus hospitalitatem Suconum tantam esse praedicat, ut certamen habeant inter se, qui dignus sit hospitem recipere: Imo lex a Carolo Rege facta legitur, ut si quis externo hospitium negâsset, eius domus incenderetur: nec privatis tantum, sed et regibus Ducibusque eiectis tutum semper apud illos perfugium fuit. Sollertissima porro Sueonum inventa sunt, ad tuendam valetudinem, ad itinera per montes, nivem, glaciem facienda; ad venatus, piscatus, aucupia, quae omma Olaus Magnus, si non nitide, at diligenter descripsit. Quas terras aut pugnantes peragraverint, aut victores insederint, vide apud Hug. Grotium Hist. Suec. Goth. Wandal. qui ibidem ex Adamo Bremensi in superstitionibus illorum, antequam fidem suscepissent, prolixus est. Hanc S. Ansgarius Monachus sub Biorno, centesimo Suecorum Rege, A. C. 816. indigenas idololatras edocuit, Lotharius dein Imperator operâ Canuti Wandal. Regis Episcopos in Dania, Suecia, Normannia, Gronlandia et Islandia instituit, circa A. C. 1133. Cumque saeculi errores aliquandiu gens postea sectata esset, denuo veritas ei affulgere coepit sub Gustavo I. qui Biblia S. Suecice transferri, et in omnia regni templa distribui curavit, portâ sic Euangelio advenienti late apertâ. Formâ sunt insignes, robusti, agiles, bellicosi, linguarum periti, prudentes, magnifici, sed feroces nimis, inprimis, cum Fortuna favet, quod vitium tamen dextre dissimulare nôrunt. Regnum olim Electivum, nunc Hereditario propius, cum Senatores a familia Regis non recedant. Gustavus I. fil. Erici, Danos regnô pepulit, et Rex coronatus. Obiit A. C. 1560. Ex Catharina Saxonica pater Erici, Ioh. et Caroli, de quibus supra. Horum ultimus obiit A. C. 1611. pater Gustavi Adolphi Magni, in praelio Lutzensi occisi, A. C. 1633. Huic Christina filia successit, quae sponte, post complures annos, cessit Carolo Gustavo, filio Casimiri Bipontini Ducis ex Catharina, Gustavi Adolphi sorore. Hic obiit A. C. 1660. relictô filiô Carolo XI. qui hodie feliciter regnat. Coeterum Lutheri doctrinam Sueci amplexi sunt saeculô praeteritô, quam hodieque retinent. Aratri apud illos usus ignotus, integris silvis incensis, cineribus semina inspergunt, bienniô post divite messe potiti, etc. Vide supra in Suecia.